Cradle Mountain

Woensdag 12 februari.

Na een paar dagen van de gastvrijheid van Jill en Helen te hebben genoten, zijn we afgelopen maandag bij hen vertrokken. We zien elkander deze vakantie waarschijnlijk nog terug. Het was erg leuk ze ontmoet te hebben in hun eigen omgeving en omstandigheden. Ook de “vinyard tours", waren geweldig. Met hun adviezen en aanraders zijn weer op pad gegaan, op weg naar Cradle Mountain. Daar zijn we 8 jaar geleden ook geweest en hebben haar er toen verschrikkelijk naar onze zin gehad. En net als 8 jaar geleden reden we de berg op, opzoek naar het “visiters centre”, (de plaatselijke VVV), om te informeren of er in de buurt nog een plaatsje was op een camping. We waren op de heenweg al een camping voorbij gereden, maar die was zo’n kleine drie kwartier onder aan de top waar we moesten zijn. Helaas, boven aangekomen kregen we te horen dat de camping “ fully booked was, no vacancy”. Wel voor de volgende dagen, dat dan maar vast gelegd, er zat niets anders op om dezelfde kronkelige, bochtige weg naar beneden te rijden en hopen dat erop die andere camping wel plaats zou zijn. We hebben acht jaar geleden precies het zelfde mee gemaakt. Gelukkig was er nog voldoende plaats op deze camping, het was nog licht genoeg om gebruik te maken van de BBQ, wat vlees erop gemikt, zoete aardappels en stukjes maïs, helemaal weer klaar.
De volgende dag weer naar Cradle Mountain gereden en toen wel een plekje kunnen krijgen, ons geïnstalleerd en hebben een paar minder grote wandelingen gedaan. Het was weer oogstrelend mooi en we hebben het qua weer gigantisch getroffen. Strak blauwe luchten en niet te warm. Heerlijk om er op uit te trekken. S’avonds in de camp-kitchen gekookt en een gigantische openhaard aangestoken. Halve bomen gingen erin. De volgende dag heb ik nog wat kleinere wandelingen naar een waterval gemaakt, terwijl Els toch wel een wandeling wilde maken die al langer op haar lijstje stond. Ze wilde graag naar “Marions lookout”, een wat zwaardere tocht waar je met touwen en kettingen naar een verbluffend mooi uitzicht kan klimmen, ze heeft het idd gehaald en dat resulteerde dan ook in hele mooie plaatjes. Moe en zeker voldaan, zijn we weer in ons autootje gekropen en waren dan ook binnen een mum van tijd vertrokken.

Zondag zijn we vertrokken van Cradle Mountain en hebben de tocht voortgezet naar Strahan, waar we de laatste plaats kregen toegewezen op een redelijke camping. We wilden hier van alles doen en hebben het e.e.a. goed uitgezocht. Strahan is een erg leuk plaatsje, waar we een keus moesten maken betreft, of een cruise met een boot, langs de kust, inclusief een lunch, of een trip met een (stoom) trein, van een halve dag. We hebben voor het laatste gekozen, daar we niet zoveel zin hadden in een onstuimige boot tocht, waar we beiden misselijk van af zouden komen. Maar dat was voor de volgende dag. We hadden een koffie “to go”, gekocht, met het idee, om die aan de haven op te drinken, zag ik uit m’n ooghoek iemand lopen die sprekend leek op iemand die op de SEH van het UMC werkt. Ik zeg tegen Els, het moet niet gekker worden, vlgs mij is zij het echt. Ze liep daar samen met haar partner en ik, zonder dat ze mij zag, liep op haar af en stootte haar aan, ze kijkt verschrikt op en schrikt, “nee hè, nou ja", enz enz. Probeer je afstand van je werk te nemen, kom je tig-duizend kilometer verder iemand van het UMC tegen. Over en weer wat dingen uitgewisseld en afscheid genomen. Ze waren net begonnen aan hun reis van drie weken, maar niet echt verteld dat wij nog niet over de helft waren. Wel heel apart dat je zomaar een bekende tegen het lijf loopt waar je het helemaal niet verwacht. S’avonds hebben we nog een diner gehad, ter ere van mr. Valentijn in een luxe restaurant, met een soort lopend buffet, erg gezellig, met een wonder mooi uitzicht over de haven van Strahan. Heerlijk gegeten en gedronken.

De volgende dag, vroeg opgestaan en naar het kleine station gereden waar we met de trein zouden gaan, het was best druk. Volle bak dus, daar op het station nog snel wat ontbeten. Helaas was het geen stoomtrein meer, maar een diesel-loc, en dat hebben we geweten, met een razende snelheid van we 15 km/h en een zwaar misselijkmakende diesel lucht, kropen we de berg op. Langs het meer, waar je geen zicht op had, door de vele bomen en rotsen. Het werd gaande de rit beter qua uitzicht, maar als dit het ritje was en dat een hele ochtend……Helaas werd ons vermoeden bewaarheid, we hebben twee keer een stop gemaakt, om de benen te strekken. Het einde van het traject, werd de locomotief omgedraaid en gingen we het zelfde traject weer naar beneden, alleen zaten we nu aan de andere kant, zodat de andere passagiers van het uitzicht konden “genieten"!!! Een keer…….nooit weer dus. We hadden niets voor het diner afgesproken, maar onderweg hadden we een leuk restaurantje gezien in de haven. Het geluk lachte ons weer toe, het laatste plaatsje, buiten, met uitzicht over het water en een ondergaande zon……romantisch hè? Heerlijk gegeten en de dag doorgenomen. Daarna weer terug naar ons kleine onderkomen op vier wielen en heerlijk geslapen.