Aankomst Singapore

Onze eerste “stopover", in Singapore.

Donderdagochtend, al vroeg wakker, vóórdat de wekker afgaat. Lag al een tijdje te woelen en te draaien, dan weer half weg te sukkelen, dan weer m’n hersenen laten kraken, over dingetjes die we nog moeten regelen, voordat we weggaan. Tja idd, het is dan eindelijk zover, over een paar uur gaan we inchecken, onze eerste stopover is Singapore. Al een langere tijd kwam met regelmaat het in onze gedachten dat het bijna zover is. We werden er ook door vrienden en collega’s op geattendeerd, “wanneer gaan jullie eindelijk? ” en “hoelang gaan jullie nou eigenlijk?". Voor de zoveelste keer ons check lijstje nagelopen en alles afgevinkt zodat we niets zouden vergeten, na het debacle van vier jaar geleden, is het een goede leerschool geweest om alles dubbel te checken en dan nog blijft het gevoel je achtervolgen, dat je wat vergeten bent, (komt dat nou doordat je vergeetachtiger gaat worden?). We slepen onze koffers naar beneden en ik heb het gevoel alsof ik nu al 30kg naar beneden zeul. Meestal valt het bij de incheckbalie reuze mee, maar toch. Nog ff een bakkie “zenuwen-onderdrukker”, naar binnen werken en net bij de gedachte of ik met weerzin yoghurt met cruslie zal gaan eten, komt Marion via de achterdeur naar binnen wandelen. Zij had ons een paar maal eerder weggebracht naar Schiphol, als we wederom voor een langer reis naar het buitenland vertrokken. Aan haar oogjes te zien, was ze ook nog maar net wakker, het blijft altijd weer lief van haar dat ze dat wil doen, t'is ook een fijn gevoel als iemand je wegbrengt of ophaalt.
We hadden de tijd, niet ruim de tijd, maar als alles goed zou gaan, precies om in te checken. Eerst maar de bagage inchecken en de boarding kaarten ophalen. Trouwens, het was wederom gelukt om onder het max. gewicht te blijven qua bagage. Met marion nog een kop koffie gedronken voordat we daadwerkelijk door de poortjes zouden verdwijnen. Op een bepaald moment is het dan zo ver, zoenen en door de scan poortjes voor controle. Nog een zwaai en ze was verdwenen. Altijd leuk om “Duty free", rond te shoppen, maar gelukkig niets kunnen vinden, we zouden het dan toch de hele reis mee moeten slepen. Na wat rond te hebben gehangen, zijn we richting de D-pier gelopen. Daar hebben we nog even gewacht, tot dat onze plaats nummers werden omgeroepen.
En dan loop je zo het vliegtuig binnen, welkom geheten door lieftallige stewardessen en stewards van Singapore airlines, die er alleraardigst uitzien in hun uniformen. We zitten bijna achterin het vliegtuig, in een rijtje van drie. Eigenlijk wel oké, altijd toegang naar het toilet, zonder dat je halsbrekende toeren uit moet halen, om over iemand heen te moeten klimmen. Een ieder weet dat de ruimte die je hebt rond je stoel, zeer beperkt is. Nadat we onze bagage in de daarvoor bestemde plaatsen hadden gefrommeld en ons zelf hadden geïnstalleerd, zijn we na niet al te lange tijd, opgestegen. En wat doe je dan verder, voor het opstijgen, luister je met een half oor naar de stewardessen, die een klein beetje onhandig proberen uit te leggen, wat te doen bij calamiteiten, daar het video filmpje hierover niet wil opstarten. Ondertussen rommel je wat in de folders die in de rugleuning zitten. En natuurlijk zit er wat bij de onboard shopping folder, wat Els allang had willen hebben….tuurlijk. Ach, ik zeg maar niets.
Twaalf en een half uur later, beetje brak en stram, horen we, een soort van Kim Yung, door de luidsprekers omroepen, dat we de landing hebben ingezet, altijd prettig om te horen. Niet lang daarna, lopen we met onze handbagage door de “slurf" en als een klamme deken, omarmt de warmte ons en kijken we elkaar aan, er komt een glimlach op onze gezichten,als we beiden een zucht van herkenning slaken.
Heerlijk.
Het is nog vroeg, als we per shuttle-bus, (een niet al te nieuwe trouwens), naar ons hotel worden gereden. Een ritje van een half uur. Onze kamer was nog niet klaar, maar daar hadden we op gerekend, alleraardigst werd ons een ontbijt aangeboden, in afwachting tot dat we de kamer op konden. Daar zeggen we natuurlijk geen nee tegen en ik moet je eerlijk zeggen, als het ontbijt er elke morgen zo uit zou zien, hoor je mij niet klagen.
Rond half tien zou de kamer klaar zijn en dat klopte ook, een heerlijke luxe, koele kamer met airco en alle benodigdheden doe je maar kan wensen.
Eerst maar een paar uur echt slapen, omdat het slapen in het vliegtuig voor geen meter ging, ook bij Els niet, waar ze normaal daar geen last van heeft. Plannen wat we later die dag allemaal nog wilden doen, komen later nog wel, eerst maar ff een powernap gaan doen.
Ons avontuur is begonnen!!!
Welterusten.