wat een reis

The Great Ocean road.

.   De temperatuur in Melbourne is wederom gedaald en na een nacht het 's avonds lekker warm te hebben gehad, was het deze avond toch weer erg koud, ondanks de deken die we hebben "gekocht", bij het Leger des Heils. We besluiten naar de K-markt te gaan,(een hele groot warenhuis alla V&D, waar je alles kan krijgen), om een dekbed te kopen. We zijn helemaal klaar met die kou 's avonds. En dan te weten dat het in Nederland, 's nachts -15 is, wat zeuren we dan. Maar koud is koud en slecht slapen door de kou, daar hebben we geen zin in.   Maar daar is nog een kink in onze reis gekomen, Els had twee dagen geleden al gezien dat ze wat rode vlekjes had ontdekt op en rond haar onderarmen en handen, niet dat je zegt van nou, nou, maar toch. Staat ze dus vanmorgen op met één ietwat dikker linker oog en ......uitslag op rug, benen, armen en benen. En jeuken dat het doet, op haar hoofd was de jeuk het ergst. We dachten meteen aan die mooie deken en aan de lakens, maar ik heb nergens last van. Geen jeuk, geen bultjes of wat dan ook. Dus we dachten dan maar naar een huisarts, maar bij navraag word je als tourist niet geholpen door een huisarts en ben je aangewezen op de eerste hulp van een ziekenhuis. Aangezien Els het reilen en zeilen op de eerste hulp kent, had ze daar dan ook helemaal geen zin in. De mw. van de camping, vertelde dat we eigenlijk beter naar een "pharmacy", konden gaan, want daar zaten erkende apothekers, die soms nog meer weten dan de huisarts, op medicijn gebied. Vele medicijnen, die wij in Nederland alleen op recept kunnen krijgen, kan je hier gewoon, zonder, kopen. Ook word je direkt en adequaat geholpen. Dus naar de pharmacy en inderdaad, echt prima geholpen en hebben alle tijd voor je. Els kreeg tegen de jeuk phenergan, met tekst en uitleg en het advies, als het de dag erop erger werd, ze alsnog naar het ziekenhuis moest. Els allang blij dat ze niet  naar  het ziekenhuis moest. Ze heeft de phenergan ingenomen en we zijn gaan touren naar de "twaalf apostelen", (het zijn er inmiddels 7 geworden, daar er 5 al zijn ingestort op natuurlijke wijze, door weer en wind), "the London Bridge" en andere mooie inhammen in de kust. Op de weg naar de de "Twaalf Apostelen" kwamen we spontaan een hele kolonie koala's, in het wild tegen. Erg leuk zulke beestjes te zien, waar je ook keek, zag je ze in de bomen zitten. Els werd aan het begin van de rit al een beetje stiller, waarschijnlijk door de medicijnen en kon na een kwartier haar ogen haast niet meer open houden. Ze heeft de "apostelen " nog voorbijzien komen, maar daarna was het echt over. Jammer, ze had er gewoon de fut niet meer voor.   We zijn doorgereden naar de eerst volgende camping, daar we nog het één en ander moesten regelen. Gelukkig maar, want de volgende ochtend was het voor Els, helemaal niet meer leuk, haar rug, handen, armen en benen, zaten helemaal onder de rode opgezollen bulten en schrammen ze zag er niet meer uit. Dus in "Warrnambool", naar de EHBO. En dan weet je het wel.....uren wachten en elke ambulance die binnen kwam, gaat voor. We hebben bijna 5 uur gewacht, totdat we wederom aan de bel hadden getrokken, hoelaat wij werden gezien. Eindelijk hadden ze er notie van genomen, dat wij nog steeds in de wachtkamer zaten, (als enige), werden gezien door een arts, die niet luisterd en Els in eerste instantie afscheept met een medicijn, die je normaal, zonder recept, bij de pharmacy kunt kopen en het zelfde was als de phenergan, die we al hadden.  Daarvoor hadden we niet voor vijf uur in de wachtkamer zitten wachten. Els "woest" en op hoge poten terug naar de EHBO, duidelijk gemaakt dat ze "not amused was", omdat de dokter niet geluisterd had. Nu wel, dokter was geschrokken en we hebben hem bijna in de mond gelegd, wat hij ons moest geven aan medicijnen. Ach, je kent "ons Elske", als blikken konden dooien......goed we hebben de medicijnen bij de apotheek opgehaald en zijn daarna maar eerst wat gaan eten. Na het eten, rijden we door naar Mt. Gambier, daar zijn we naar "The Blue Lake" gereden, een kratermeer die, hoe merkwaardig ook, van september tot november grijs gekleurd ziet, maar nu, het water bijna onnatuurlijk blauw van kleur is. Erg mooi om te zien. We hebben nog een wandeling gemaakt en besluiten verder te gaan. We verlaten Victoria en rijden South Australia binnen, maar voordat we die grens over gaan, moeten we eerst alle groenten en fruit weggooien, zonde, maar we mogen ze niet meenemen ivm evt. beestjes die je mee kan nemen. Kom je bij die grens, is er niemand en niets, dus voor niets alles weg gegooid en nectarines in onze monden gepropt, omdat we het zonde vonden om het weg te gooien. We rijden naar een camping en hebben zelfs een privé toilet en douche. Alle electrische app. opgeladen en we hebben gratis internet. Alle sites bezocht en de reacties op het verhaal gelezen, Els heeft een poos op facebook gezeten en alles bijgewerkt, route uitgestippeld voor de volgende morgen


Met slaperige ogen kijk ik naar buiten en zie dat het inderdaad geregend heeft, ik dacht dat al te horen, werd midden in de nacht wakker van het gekletter op het dan van de auto. Door de regen moeten we onze plannen een beetje bij stellen, daar het geen zin heeft om een nationaal park te gaan bezoeken en daar te gaan wandellen. We besluiten er een "rij- dag" van te maken, hadden toch al een halve dag verloren in het ziekenhuis. We wilden naar Adelaide rijden, maar ook dat skippen we, daar we eigenlijk de grote steden een beetje zat zijn. We moeten wel dwars door Adelaide, daar de de snelweg, dwars door de stad gaat. Met niet alteveel problemen vinden we onze weg en rijden door naar Port Augusta, snel naar een camping gezocht, heerlijk gegeten en vroeg in het mandje, daar we de volgende dag alweer vroeg opweg willen. De aankomende dagen zijn niet heel spectaculair om te beschrijven, het is veel rijden maar, voor ons is het wel weer een bekend terrein. Vanaf ongeveer 200 km, na Port Augusta, verandert het landschap, uitgestrekte vlaktes, afgewisseld met hier en daar een boom en heel veel leegtes. We kijken elkaar aan met en blik ven herkenning.. Zover je kan kijken, van links naar rechts, zie je alleen maar uitgestrekte vlaktes. De wolken maken het plaatje compleet, door het nog weidser te laten lijken. Het asvalt verdwijnt voor je in een waterige zweverige punt, waar nu nog redelijk wat verkeer, vooral vrachtwagens, uit tevoorschijn komen. Tegenliggers steken vriendelijk hun hand op, ten teken dat ze je een "Behouden reis",wensen. Een alleraardigst gebaar waar we graag gehoor aan geven. We stoppen regelmatig bij een "Road house" om of even te tanken of wat te drinken. Wissellen regelmatig met het rijden, want de wegen zijn best wel één- tonig. Onze eind bestemming voor vandaag is het plaatsje "Cedena ", we willen er rond 17:00uur zijn om daar "camp" op te slaan. We gaan voor de laatste keer naar een camping, om daar zoveel mogelijk, onze kleren te wassen, naar de supermarkt, om water in te slaan en boodschappen te doen. Vlees en groenten en fruit gekocht voor de aankomende dagen. Na een biertje vinden we het genoeg geweest en weldra slapen we.

12 februari, zonnetje schijnt door de ramen van de camper, het is kwart over zeven en ik ga maar eens douchen. Els heeft zich inmiddels ook gedouched en we eten in de camp- kitchen ons ontbijt, vandaag een eitje erbij, daar het zondag is....huislijk hè? Nadat we alles hebben ingepakt, iets waar we steeds handiger in worden, tanken we de auto af en gaan op pad, het begin van onze route naar de "Nullabor". Vanaf het plaatsje waar we gelapen hebben, Ceduna, vertrekken we eerst naar "Cactus bay", het moet daar een erg mooi surf gelegenheid zijn met een mooi strand. Het was wel even 20 km van de verharde weg af, maar dat kan "Whitey", want zo heet de camper, zijn we achter gekomen, wel aan. Het ligt vrij afgelegen, maar voor het surfen, inderdaad een ideale mooie baai. Helaas geen mooi strand om zo de zee in te lopen, veel rotsen. Na een poos van het uitzicht en de zee te hebben genoten, zijn we verder gaan rijden. We hebben niet heel veel kilometers gemaakt en we besluiten dan ook bij een "lookout point", waar je voor niets mag staan, ons camp op te slaan voor de nacht. We hadden al een poosje gereden, maar hadden nog steeds geen bordje gezien met het lookout point. Wel wat afslagen gezien en op een bepaald moment zij ik tegen Els, "laten we deze afslag maar nemen, die gaat richting de kust". Zo gezegd, zo gedaan, reden een onverharde weg op en kwamen na vijf minuten rijden bij een uitzicht, we konden het haast niet geloven. Stonden daar helemaal alleen, 10 mtr. van de rotsen die 60 mtr. stijl naar beneden gingen, en je had dan een uitzicht, echt helemaal het einde, inderdaad, zover je kon kijken, alleen maar eindeloos  veel water. We hebben "Whitey", een beetje uit de wind gezet, zodat we zelf nog een beetje konden koken, zonder dat het vlammetje uit zou waaien. Alleen maar het geluid van de wind en verder weg, het slaan van het water tegen de rotsen,  als toetje, onnoemelijk veel sterren. Voordat we gingen slapen, hingen we op onze rug, de schuifdeur van de camper open, naar deze sterren hemel te kijken en zagen zelfs een vallende ster. Hoe romantisch, met een glimlach deden we onze ogen dicht en hebben heerlijk geslapen in het niets. 130 km links en 130 km rechts, niks nada De volgende morgen werden gewekt door de zon en een stevige wind die vanuit zee tegen de campervan blies. Niet ideaal om je te wassen en te ontbijten, binnen het halfuur hadden we de spullen ingepakt, keken nog éénmaal omnaar ons mooie plekje en reden daarna naar een beschutter plekje, om ons te wassen. Wat was dat een mooi plekje........

Ondertussen is het al 14 februari. Vergeten jullie niet dat het "Valentijnnsdag", mannen!!!!

(PS de foto'svolgen weer zsm.)