Laatste dagen in Tasmanië....

Tasmanie III    

18 januari. Opstaan en dan het gevoel hebben dat je geen gevoel hebt in je hele lichaam, alles doet pijn, je hele lichaam protesteerd met alles wat je doet. Onze kuiten branden bij elke stap die we doen, maar een warme douche, doet wonderen. Vandaag dus een rustig dagje, wel wat ondernemen, want stil zitten gaan we niet doen.  We proberen een paar kleine tripjes te ondernemen en dat gaat ons prima af, een paar mooie "lookouts", bezichtigen, de kusten van Tasmanië zijn echt spectaculair. Maar al gauw protesteren onze spieren. Er zitten toch een paar pittige traptreden naar de bezienswaardigheden.   We gaan op weg naar Coles Bay, stoppen onderweg wederom bij leuke bijzonderheden. De omgeving doet een beetje denken aan het Franse landschap, glooiend en heuvelachtig, ietwat droger. Jammer genoeg trekt het dicht en het begint zelfs te regenen, niet veel maar toch. In de loop van de middag komen we in Coles Bay aan. Een kleine camping waar we vlak bij de camp- kitchen een plaatsje krijgen. Niet slecht, maar we zitten wel vlakbij een groot mieren nest en later bleek het een nest met "bull ants", te zijn en dat maakt het er niet vrolijker op.  Als deze je bijten, voel je dat behoorlijk en hou je er aardige bulten aan over, namens ondergetekende. Verder niet zoveel last van gehad, als je ze maar met rust laat. Ze hebben internet en dat is goed voor de verhalen die ik op de site wil zetten. 's Avonds heerlijk ge-bbq-ed, mais kolfje erbij, en een glaasje wijn in de camp kitchen. Els heeft een roddel blad gekocht, ff op weten hoe het met de "sterren", gesteld is.

  We maken ons op voor onze tweede track, via een collega van Els d'r werk, die net iets eerder deze reis naar Tasmanië heeft gemaakt, kregen we de tip om naar "Wineglass bay", te gaan. Het moest een heel erg mooi uitzicht zijn over een strand, in de vorm, je raad het al, van een wijn glas. De "klim" er naar toe is goed te doen en duurde zo'n 45 minuten. Hebben er natuurlijk iets langer over gedaan, daar je niet en kijken, lopen en klimmen tegelijk kan, tenminste als je niet plat op je gezicht wil gaan. Er gaan nog al wat mensen naar het speciale "lookout point", waar van je een ideaal uitzicht hebt over die baai. En....we moeten bekennen, het uitzicht is werkelijk adembenemend mooi, nou moet het weer wel mee spelen en de zon schijnen, nou wij boffen echt. De zon maakt het dubbel en dwars waar, het strand ziet wit/geel en het water, kobalt, azuur blauw. Je hoort dan ook van vele kanten het welbekende; aaahhhh en oooohhhh. Naast ons zit een ouder Australisch stel, die vertelden dat vrienden van hen al vier keer deze trip hadden gedaan en vier keer was hun uitzicht bewolkt en grauw geweest. We boffen dus echt!! Bedankt Lizette!!!!! Na 20 minuutjes besluiten we de grote menigte niet te volgen, want die gaan dezelfde weg terug, hadden al geinformeerd hoe de andere tracks waren, die aansluiten op het eerste gedeelte. Volgens de mw. van het info centrum: "goed te doen"... Afijn, we gingen het tweede gedeelte ook proberen en als we bij het einde van dat gedeelte het niet meer zagen zitten, (daar het derde en laatste gedeelte erg lang en soms "heuvel op" was), dan konden we als nog omdraaien. Zo gezegd, zo gedaan, en inderdaad, het naar beneden lopen van het lookout point, was behoorlijk stijl en glad door al het los liggende gesteente, de keien en het zand. Eenmaal beneden werd het wat gelijk matiger en liepen we in een soort, 'Pan bos', aan het einde moesten we een soort van dichte vegetatie door, en dan is het net als in een film, het bos houd op en opeens opend zich een wit strand, kilometers lang, met een wederom kobalt blauwe, helemaal strakke zee. Bijna nog mooier als "Wineglass bay". En er liepen op dat moment maar 6 mensen, waaronder wij over het strand. We werden er heel erg stil van, een prachtig 'bounty strand'. We vervolgden de track die een paar honderd meter langs het stand liep en vervolgens weer in het bos verdwijnt. Tja, als je dan twee derde van de track hebt gelopen en we voelden ons nog redelijk goed, dan zijn wij niet te laf om ook nog het laatste gedeeltete doen. Alleen vergaten we effe, dat het hier af en toe wel weer klimmen en dalen was. Vele malen werden we beloond met een echt, grandioos uitzicht.

Maar.....we hebben hem helemaal uitgelopen en hebben er geen spijt van, soms effe wel, daar we weer moesten klimmen, maar,"We did it". Zoals je dan in de boeken leest, "moe maar voldaan", keren we terug naar de camping en proosten op een wonderschone dag met een klein alcoholische versnapering.  

De volgende dag maken we ons op, om via de kust route naar Launceston te rijden, om daar Helen en Jill te bezoeken. Helen is een Tasmaanse en vriendin van Els. Ze heeft haar een paar keer heeft ontmoet via Co, die toen ook voor MSF, (Artsen zonder Grenzen), heeft gewerkt. Ze woont en werkt in Tasmanië, op een SEH. Jill hebben we nog nooit ontmoet, maar vanaf het eerste moment dat we elkander zagen, klikte het meteen, we hebben voor hun huis, de campervan neer gezet en hebben genoten van het eten en hun gastvrijheid. Ze hebben ons beiden meegenomen naar de bezienswaardigheden in de omgeving, o.a. een klein trackje om te gaan zoeken naar slangen en ander Tasmaanse fauna. En....inderdaad, kangeroe's, spinnen, zwarte zwanen, een wombat, (lijkt op een hang buik zwijn, alleen met veel haar), die recht op me afliep en..... waar we naar op zoek waren......., slangen, jawel......eentje die we niet thuis konden brengen maar die andere zagen we op nog geen 2 mtr. afstand. Een "black tiger snake", één van de giftigste slangen van Tasmanië. Zomaar op nog geen 2 mtr. afstand. Ze boezemden wel erg veel ontzag bij ons in en Helen waarschuwde me om langzaam terug te lopen, gelukkig besloot de slang in een soort hol te glijden. Het was wel effe een "wauw", moment.   We hadden in de ochtend al meerdere wijngaarden bezocht en natuurlijk wat wijntjes geproefd. Tegen een uur of één werd het toch wel tijd om wat tegen dat iets te "zweverige", gevoel te doen, raar hè? Na weer een wijntje geproefd te hebben, namen we maar meteen een uitgebreide lunch, die we niet zo snel zouden vergeten. Verse ham, zalm, pittge worst, blauwe kaas, paté en nog veel meer, met natuurlijk een heerlijke Pinot Grigio van deze wijngaard. Dit hebben we dus in de middag er allemaal afgelopen, met de wandeling over de "savanne", volgens Jill, want daar leek het idd op. Al met al, de tijd die we hadden met Helen en Jill, was heel erg leuk en na drie dagen hebben we afscheid genomen, heel veel ervaringen en weer vriendinnen rijker.

De dag er op gaan we op weg naar Cradle Mountain, deze berg spreekt een beetje tot onze verbeelding, daar we er veel van hebben gehoord en gelezen. Deze berg heeft vele gezichten en kan qua weersomstandigheden, per uur opeens omslaan. Van hitte naar extreme kou, van droogte naar regen, naar sneeuw.Het is een berg, waar je niet onvoorbereid naar toe wilt gaan en al te licht over moet denken. Daarom gaan we zeker niet naar de top, die is op 1500 mtr., maar nemen twee tracks, die aansluiten op elkaar. Bleek achteraf heel verstandig en heel erg mooi. Die rond het meer was zeker de moeite waard. In en rond het informatie centrum, aan de voet van Cradle Mountain, zie je veel jonge mensen, bepakt met hoge rugzakken, die een lange tocht willen afleggen, het Overlandtrack. Dit is een wandeling van min 5 dgn. Erg leuk die sfeer te voelen, ook al doen we zelf een veel kleinere track. Toch weer zo'n 13 km, op en neer, gelukkig niet zo zwaar als de eerste track. Ach, we raken geoefend. Moe maar wederom, zeker trots op ons zelf, nemen we een lekkere borrel en vallen al heel snel in slaap.  

Het enige nadeel, waneer je "zo laat", nog wat hebt gedronken, (iets meer, omdat we vonden dat we wéér wat te vieren haddden), je midden in de nacht wakker wordt en dat je moet plassen, nou is dat normaal helemaal geen probleem, alleen voor Els dit keer wel, ze vond het toch al eng, om in het stikke donker de auto uit te gaan, nu helemaal. Onder een hemel, echt bezaaid met sterren, waar Els op dat moment helemaal geen oog voor had, moest ze héééél nodig, maar je hoort dan van alles ritsellen, kruipen en kriebellen. Oké, alle moed bij elkaar gezocht, de auto uit en door onhandigheid of door een andere reden, laat ik het maar netjes houden, plast ze, en valt er vervolgens deels in......yup in d,r eigen...verschrikt maakt ze me wakker, was allang wakker door alle tumult. 02:30 ze begint een beetje van het padje af te raken. We hebben er smakelijk om gelachen en hebben vervolgens toch nog een paar uurtjes kunnen slapen.   We vertrekken vroeg naar onze volgende bestemming, om daar één nachtje te overnachten, op door reis naar "Lake St.Clair". De camping opzich was wel aardig, maar het deed me een beetje denken aan een verlaten mijn stad, wat in weze ook zo was. De eigenaresse was heel erg vriendelijk en vertelde dat ze net waren begonnen om beetje bij beetje, alles te vernieuwen, en dat was ook zo. Daar onze was gedaan in idd, nieuwe wasmachines en drogers. Ze hadden een nieuwe keuken. Zag er allemaal goed uit, maar erg afgelegen, toch heerlijk geslapen.   We zijn nu aan het meer van Lake St. Clair, wederom schitterrend weer en een geweldige plaats aan het meer. Ons plekje ingericht, in de lodge gegeten, effe geen zin om zelf te koken. Rond 20:30 uur, zaten we weer voor onze camper en kletsen de dag een beetje door en Els verteld wat over de aankomende dagen wat de planning gaat worden. Zitten we net 10 min. horen we geritsel en zien we een opussum, helemaal niet bang, een tel later lopen er opeens van die gespikkelde eekhoorn/ muisachtige beesten rond onze voeten.


Je schrikt behoorlijk, maar het is wel aandoenlijk. Geprobeerd ze op de foto te zetten. Al met al hebben we toch al heel wat dieren van Tasmanië op de foto gezet. We zijn best moe en na een kopje koffie, besluiten we de dag af te sluiten en vroeg onder de wol te kruipen, daar we morgen richting Mount Fields willen en naar de "Russel Falls".  

Weltrusten.....E&E.

(PS: de foto's volgen z.s.m.)