Weer richting Perth...

"Deze kant van Australië "

  Nadat we "ons ", plekje snel hadden moeten verlaten, zijn we doorgereden richting "The Border village"', daar hebben we een "brekkie", genomen en hebben, (het woord zegt het al),  The Border (de grens),  tussen south Australië  en west Australië overgestoken. Helemaal officieel,  met een toegangs poort en van die overijverige beambtes. Je mag namelijk wederom geen verse groenten, fruit en zaden meenemen, zelfs geen honing! Dit maal werden we wel gecontroleerd en die viel gelukkig mee, de auto voor ons werd minutieus nagekeken, die moesten bijna alles uitpakken. Bij ons moesten we alleen de luiken van het bed omhoog houden en er werd in de koelbox gekeken en verklaren dat we niets aan verse eetbare dingen bij ons hadden, "Nee Mw. de slagboom bedienster, we hebben alles netjes opgegeten of niet gekocht". We begrijpen het fijne er niet van en ook niet wat er nou wel en niet mee mag, bv, een brood met zaden, mag weer wel, afijn er zal wel een hele knappe mr. hier over nagedacht hebben. De boetes liegen er niet om, als ze je pakken!   Wat ons ook erg tegenviel, was de prijs van benzine, natuurlijk is het zo, dat, hoe verlatener je bent, des te duurder de prijzen, omdat ze vragen kunnen wat ze willen. Het duurste wat wij gezien hadden was 1 dollar 97 cent, de liter, terwijl het normaal zo'n 1 dollar 36 cent is, je zult maar zonder zitten, dan moet je wel. We rijden gestaag door en het uitzicht naar links en rechts is eentonig, geen boom te zien, hier en daar wat lage bosjes, maar verder is het landschap kaal, kaler, het kaalst.

Na Caiguna, komen we een bord tegen die laat weten dat je van af nu 90 mile of te wel, 145 km rechte weg krijgt, geen bocht niets, hoe verzinnen ze het en inderdaad, het is één rechte weg!!! Aan het eind van die 90 mile ligt "Belladonia roadhouse", van daaruit is het nog zo'n slordige 200 km naar het plaatsje "Norseman", het officiële einde van de "Nullabor road". Het begint al wat laat te worden, als we aan dat laatste stuk beginnen, zijn we niet helemaal blij mee, daar het rijden tussen "dusk and dawn", met schemer dus, niet prettig is, daar op dat moment, veel dieren, (kangaroe 's enz.), de weg overschieten. Het laatste wat je wilt, is dat er een inheems dier op je motorkap gaat zitten, niet fijn. Je ziet ook regelmatig restanten van beesten langs de weg liggen en als je ze al niet ziet, dan ruik je de weeige kadaver lucht, als je voorbij rijd. Het is erg inspannend rijden, daar we door de laag hangende zon die door de bomen schijnt, zeer slecht zicht hebben en het turen naar evt. overstekende beesten pijn doet aan je ogen. Rond 19:30 uur, komen we veilig en vermoeid in Norseman aan en hebben dan 900 km achter de rug, zonder problemen. We zoeken snel een camping en verlangen naar een douche. Beiden hebben we niet zoveel zin in eten en we besluiten een mie soepje en wat hard gekookte eieren te eten. Kop koffie na en klaar, we zijn erg moe, maar blij dat we deze rit gedaan hebben. Om 22:00 uur is het echt gedaan, trouwens, alle andere kampeerders liggen allang op een oor, dus wij ook. Weltrusten.......

14 februari, Goedemorgen allen, na een wat onrustige nacht, hebben we ons klaargemaakt om de reis te hervatten. Onrustig, w.s. daar we wat oververmoeid gingen slapen, maar we hoefden vandaag niet zo'n lange rit te rijden, we wilden naar Esparance en dat zou, volgens de mw. van de camping, na zo'n lange rit, zeker de moeite waard zijn. Na het ontbijt zijn we op weg gegaan, onderweg niet veel bijzonders gezien en we waren blij, toen we het bord, "Welcome in Esparance", voorbij reden. Opzoek gegaan naar het information centre om te vragen waar de campings waren, en al gauw eentje gevonden. Daar we redelijk vroeg in Esparance waren aangekomen, hebben we eerst de nodige huishoudelijke boodschappen gedaan en Els heeft een wasje gedraaid. We zijn daarna het stadje ingegaan, om te kijken wat er allemaal te doen was, ze hebben daar een "Dome", waar je al vroeg terecht kunt, voor een ontbijt en allerlei andere heerlijkheden en gratis internet, zodat ik het verhaal op de site kon zetten. Verder die dag niet heel veel meer gedaan, op de camping heerlijk ge-bbq-ed en gepraat met een groep wat oudere, pensionada,s, die ook aan het reizen waren. Ervaringen uitgewisseld en nog wat gelezen in de camp kitchen.   We worden wakker met de.....zon, jawel, De Zon, heerlijk. Eerst ontbijten en dan op zoek naar de mooie stranden. We hoeven niet lang te zoeken naar de route die aangegeven staat als "The Great Ocean Drive" en waarempel, we reden het ene na het andere mooie strand af, o.a. "Blue Haven, Salmon Beach, Observatory Beach en Ten Mile Beach. Het ene strand nog witter en het water nog blauwer dan het ander. We zijn er eerst een paar langs gereden, uiteindelijk voor Observatory Beach gekozen. Eerst met de trap naar het strand, plaatsje zoeken.........niemand. Er lagen drie mensen op dat immense mooie strand. Wat verder op gaan liggen, heerlijk, dan maar een "skinny dip" gedaan, geen mens te zien. Eén nadeel, door de altijd waaiende wind, leek het als of je af en toe gezandstraald werd en....... overal zand. We hebben daar tot in de namiddag heerlijk vertoefd. Toen we het strand verlieten, bleek er helemaal niemand meer te zijn, een heel strand, helemaal voor ons zelf gehad, gaaf hoor.   De volgende morgen werd ik wakker door een "onherkenbaar", geluid, het was net 6:00 uur en het leek als of iemand met een stok of tak, keihard tegen de buiten kant van de auto aan het slaan was, vooral aan de bovenkant. Ik keek door het gordijn en zag dat er grote waterdruppels op onze stoelen begonnen te vallen, als een speer het bed/ auto uitgevallen en de stoelen in de cabine gegooid, deur dicht en toen begon het inderdaad giga te regen, er valt zo gemiddeld 7,5mm regen per jaar, we hebben het nu voor 5 jaar in 10 min. gehad. Realiseren ons dat we het gister ontzettend hadden getroffen met het weer, vandaag zouden we gaan rijden, om op tijd te komen, voor onze afspraak met Co, Ed en de kinderen. Die zouden we, voor het weekend ontmoeten in Bridgetown in het huis van een vriend van Co en Ed. Het regende onderweg naar Bridgetown, maar rond 14:00 uur klaarde het alweer op en tegen de tijd dat we de stad opzagen doemen, was het alweer warm en aangenaam.

We hebben heerlijk gedineerd in het "Bridgetown" hotel en met Co gebeld, hoelaat ze er zouden zijn. We zouden wachten in de auto en rond 21:00 uur kwamen ze aan rijden, de kinderen sliepen op de achterbank en Ed seinde ons te volgen. Hij reed voor naar het huis van Steven en Nadine. 'sAvonds was er niet veel te zien van de omgeving, alleen dat we een eind omhoog moesten rijden, we hebben de campervan achter het huis op het gras gezet, kinderen in bed gestopt, een biertje en een wijntje gedronken. Toch nog even benadrukt dat het wel een heel raar idee was, dat wij er zomaar, ineens waren en dat we het heel erg leuk vonden. De volgende ochtend zagen we pas waar het huis stond, nl. hoog op een heuvel met het uitzicht over het dal. Haast geen geluid van verkeer, maar alleen van papagaaien en ander gevoglte. Dat weekend werden we ook nog voorgesteld aan de broer van Ed, Ken met z'n vriendin Polly. Die hadden net een stuk land gekocht in de buurt van Bridgetown. Ken is een hele aimabele man, die makkelijk met iedereen contact maakt. We zouden 's avonds heerlijk gaan bbq-en, dus de mannen zouden het vlees regelen, ook al bood Co aan het te doen, " don't mess with Mans things", het is ook een typisch mannen ding, de bbq. Dus Ed, Ken en ik het dorpje in en naar de slager, heerlijk vlees gehaald, lam, kip saté-tjes, gemarineerde spare ribs en kip.....tjeemig wat een vlees en wat was dat lekker, alles rijk bevochtigd met koud bier en wijn uit de eski en heel veel geklets over alles en nog wat, m.a.w. heeeeelll erg gezellig! De volgende dag zijn we samen nog naar een markt geweest, waar de locale bevolking hun eigen gemaakte "home made", dingetjes aanboden. Daarna nog een kop koffie gedronken en is ieder weer zijns weegs gegaan, Co en Ed weer naar Perth, Polly en Ken naar Bindoon en wij naar Margret River.   Margret River ligt ongeveer 150km verder op, we zijn daar naar toe gereden via een touristische route, die inderdaad erg mooi is om te rijden. We zijn een aantal jaren geleden hier ook geweest en hebben goede herinneringen aan de wijngaarden. Die willen we sowieso  gaan bezoeken, maar ook een tip van Co en Ed, om de bier brouwerijen te gaan bekijken, zouden heel interessantst zijn. Dus nog veel te doen, voordat we weer richting Perth gaan en de laatste week bij Co en Ed verblijven. Voorals nog, doe voorzichtig als je de weg op moet, het kan glad zijn.....hoe bizar klinkt dat als je hier met ruim 28 graden in het zonnetje loopt.   Een lieve groet van ons beiden en tot........ Els & Eugé.