Grampiens Australië

Even mijn verontschuldigingen, ik loop hopeloos achter met het bijhouden van dit blog, komt door dat we zoveel mee maken en zien, dit hadden we en ik zeker niet verwacht. Inmiddels zijn we aangekomen in The Grampiens, zo’n drie en een half uur rijden van Melbourne. Ik neem de afgelopen dagen even in vogelvlucht met jullie door, zodat we weer een beetje bij lopen in het verhaal.
Nadat we Strahan achter ons hadden gelaten, hebben we besloten om de terugreis naar Helen en Jill iets te vervroegen en de camper-bus, een dag eerder in te leveren op het depot in Hobart. De temperatuur, vooral s’avonds, was nou niet van dien aard, dat je s’avonds nog lekker voor je campertje, een biertje/wijntje ging drinken. We hebben zelfs voor de laatste nacht een hotel in Hobart geboekt, heerlijk onder een warme douche gestaan, lekker gegeten en in een echt bed geslapen. De volgende dag een taxi naar het vliegveld genomen, om niet veel later op te stijgen naar Melbourne, waar we Co, Helen en Jill weer zouden ontmoeten, voor een lang weekend met z’n vijven. Het leuke was wel dat Co op de zelfde dag, vanuit Perth aan zou komen. Wat inderdaad ook zo was.
Bij aankomst op het vliegveld in Melbourne, meteen met haar geapped, bleek dat ze net voor ons geland was. Het weerzien was super en heel apart, in een heel ander continent, je beste vriendin zo maar weer ontmoeten. Hoe raar kan het lopen, ook al heb je dingen afgesproken. Helen en Jill waren al een dag eerder in Melbourne en wachten ons op in het appartement, vlakbij het centrum. En wat voor een appartement, op de vijftigste verdieping van een nog veel meer tellende “sky-scraper”. We hadden een gigantisch mooi uitzicht over een deel van Melbourne, je zag zelfs een helikopter op ooghoogte voorbij vliegen, dan heb ik nog niet eens verteld over de ontzettende mooie zonsopgang en ondergang en in de avond de lichtjes van de stad.
We hebben met z’n vijfjes heerlijke dagen en avonden doorgebracht en het voordeel was ook dat Helen een aantal jaren geleden hier gewerkt heeft en nog veel wist over de “oude”, stad en zijn bijzonderheden. Na drie dagen is ieder weer zijn weg gegaan, Jill en Helen weer naar Tasmanië, Co weer naar Perth en wij hebben onze derde Wickedcamper-van opgehaald. We zijn naar een klein stadje gereden, Macedon en hebben daar eerst alles op orde gebracht, qua inrichting van de camper. We hadden vanuit Tasmanië een luchtmatras meegenomen, daar de matrassen die ze mee leveren van Wicked, zo dun waren, dat je bij de aanblik al acuut necrotische plekken op je op je heupen ging ontwikkelen. En dat lucht bed, was ideaal, mits je nog een dun dons dekbed tussen het matras en het onderlaken stopte. Zonder dat dekbed blijft de lucht in het matras koud en met deze koude buiten temperaturen is het nauwelijks uit te houden in zo’n ,eigenlijk niet geschikt als campertje. In Macedon hebben we enkele tracks gelopen, die goed te doen waren. Weer even wennen, maar het voelde en voelt goed aan. Na Macedon, waar we twee nachten zijn gebleven, hebben we onze tocht voort gezet naar de Grampiens, wat uiteindelijk ook ons doel was. We wilden Halls Gap, gebruiken als terugval basis, als we een track hadden gelopen en het plaatsje is ook nog erg aardig en gezellig. Er was dat weekend zelfs een openlucht festival van lokale en in de omstreek wonende artiesten. Maar wij kwamen voor de verschillende tracks die er in de omgeving waren uitgezet. We zijn nu vijf dagen verder en vergapen ons aan al het moois wat deze streek ons te bieden heeft. Dat betekent wel dat we wederom onze planning een beetje bij moeten stellen, wat helemaal niet erg is, zo flexibel kunnen we onze reis bij stellen. We merken wel dat de tijd voorbij vliegt, ook hier dringt het nieuws door dat het gevreesde corona-virus steeds meer slachtoffers maakt, ja zelfs in Nederland. Hopelijk kunnen wij nog terug komen, we vliegen via Singapore, maar dat duurt gelukkig nog wel even.
Zo, jullie zijn weer een beetje bij, wat betreft de verhalen en wat we allemaal mee maken. Teveel om te be en op te noemen. Waar we ons het meest om verbazen, is dat we tijdens het lopen van de tracks, soms helemaal alleen zijn, het zo oorverdovend stil is en we des te meer genieten van de omgeving en wat de natuur ons voorschotelt. Elke bocht die we nemen, of we nou lopen of met de auto rijden, is weer een verwondering waard, ook de mensen die je in de kleine dorpen tegen komt, of het nou op straat is of in een winkel, zijn zo aardig en geïnteresseerd. Onze reis is nog niet ten einde, maar vooralsnog, voelen we ons weer helemaal thuis.