Great Central road

Samen met Co, Ed en de kinderen.

Onze reis gaat voorspoedig en we hebben het erg naar onze zin, de trip naar Uluru en de spectaculaire lichtjes show,  was heel erg de moeite waard. Els had al wat voor werk gedaan over nog zo'n  soort monoliet, om daar ook eens te kijken. De Olga's, ook een rotsen formatie, die net zo spectaculair  moet zijn, als Uluru.
En idd, een hele mooie berg met een mooie wandeling er omheen.
Nadat we de wandeling door de Gorge gedaan hadden, was het tijd om aan de Great Central, te beginnen, een off road weg, (unsealed), veel rode stof en een hele lange weg, die een soort short cut is, vanaf het midden van Australië,  terug naar de westkust, waar we uiteindelijk Co, Ed en de kinderen gaan  ontmoeten.
We weten nog niet waar precies, maar dat zoeken we nog wel uit, ligt eraan waar wij zijn en waar zij op dat moment vertoeven.

Voordat we vertrekken, alles nog een keer nakijken, blijkt dat een koplamp het niet meer deed,  normaliter draai ik mijn hand daar niet voor om, maar zo'n Turbo v8 diesel, is een beest van een  auto, waar alles onder de motorkap heel compact is ingebouwd. Zelfs ik kon daar niet bij, toch maar laten doen door iemand die hele kleine handjes heeft, gelukt. Ook even vragen aan een vrachtwagen chauffeur, die, aan de truck te zien, over de Great Central, van Perth,  richting Uluru  is gereden, hoe de weg condities zijn.
Het had nl. een paar dagen geleden, nog geregend en dan is de weg niet al te best.
Vlgs haar was het te doen maar op sommige plaatsen,  "haaaarrd, really haaaarrd", je moet het dan ook zo uitspreken,  wat een ruige figuren zijn het ook, trucks helemaal rood van de modder en de stof en zelf zien ze er net zo uit, stoffig alles een beetje vettig,  maar ze zij  erg behulpzaam en vriendelijk.
Natuurlijk nemen we het advies serieus en na een goede planning hoe we gaan rijden, vertrekken we.

Onze eerste stop is ongeveer op 350km, voor een dorpje genaamd Warakurna, een Aboriginal dorp.
Als we binnen rijden, schrikken we toch wel een beetje,  het ziet er verwaarloosd uit, overal autowrakken, zonder banden, voorruiten aan barrels en bijna geen mens op straat.
We rijden naar de plaatselijk "supermarkt, annex bakker, annex benzine station.
In the middle of nowhere staat er dan zo'n aftands gebouw, eigenlijk alleen voor de locale bevolking.
Er hangen wat Aboriginal mensen rond de "zaak", niets te doen, wij besluiten wat eetbaars te kopen en door te rijden, op èèn of andere reden, voelen we ons niet erg op ons gemak.
Het grappige van dit verhaal is eigenlijk,dat de eigenaren van de shop, Chinezen zijn, vriendelijk, maar een beetje apart......

We hebben de nacht doorgebracht in Warakurna Roadhouse, waar we een Australisch stel tegen zijn gekomen, Linda en Allan.
Erg aardige mensen, die, bij navraag, bijna de zelfde route te rijden, die wij ook voor ogen hebben en we besluiten om elkander een beetje te helpen en in de gaten te houden, we hebben een aantal ervaringen uitgewisseld en zijn op die manier iets meer te weten gekomen over de "does and don't", in en vlakbij zo'n Aboriginal community.
Het is toch allemaal ver van de bewoonde wereld en als we s'avonds Co bellen,  om te laten weten waar we precies zijn, is dat voor haar een hele geruststelling, dat we niet helemaal alleen die lange weg rijden.
S'morgens staan we wederom vroeg op en komen Linda en Alan in de campkitchen tegen, wensen elkander een "safe trip", en zien elkander s'avonds in Waberton Roadhouse.
De weg tot dus ver was echt goed te doen, wat bumpy en soms nat en modderig, we hadden erger verwacht, na de verhalen van de trucker, waren zelfs wat lacherig,  nou, dat laatste hebben we geweten, het had nl de twee afgelopen dagen, geregend, gauw de woorden ingeslikt en zeer geconcentreerd de rest van de weg naar Waberton gereden. Safe zijn we in Waberton Roadhouse aangekomen waar Linda en Alan op ons zaten te wachten en zich erg ongerust maakten, omdat wij veel later dan zij op de campsite zijn aangekomen.
Ze kwamen naar ons toegelopen en vroegen ons of alles ok was, omdat het zolang duurde,
Heel erg lief natuurlijk en nadat we uitgelegd hadden dat we wat vaker hadden gepauzeerd om foto's te maken en te lunchen, waren ze geruststellend.

Wederom ontmoeten we allerlei verschillende mensen, met hun eigen verhalen en geschiedenis. En bij een mooi kampvuur en een bbq aanhoren we de verhalen en smullen ervan. Ruig bestaan hebben deze mensen, maar oh zo mooi om ze te horen. Wat ons meteen opvalt, is dat ze je meteen betrekken en je vriendelijk van advies willen voorzien, als ze weten dat je deze track rijd. Ook dat ze je van alles aanbieden, eet mee met hun bbq en drink hun bier. We vinden het heel erg gezellig en kijken elkander aan.......onbetaalbaar!!!!
Rond negen uur, vallen onze ogen dicht en gaan ondanks de gezelligheid, slapen.
En weer vroeg wakker worden, alles inpakken en we zetten onze reis voort.
We nemen afscheid van Linda en Alan en gaan ieders zijns weegs, erg gezellig deze mensen te ontmoeten.
Het einde van de Great Central Road is inzicht, nog een paar hachelijke momenten mee gemaakt maar deze zijn te overzien.

We rijden richting Kalbarri en kijken elkaar verbaasd aan hoeveel er in de afgelopen jaren Is veranderd, hoe alles is gegroeid. We willen naar een camping, omdat we hoog nodig moeten wassen, niet alleen de kleren, ook ons zelf.
Vergeten dat west Australië vakantie heeft, zien we dat het stamp vol is en dat er heel veel families zijn met heel veel kinderen op springkussens  en schommels. Aangezien wij de afgelopen dagen dit helemaal niet gewend zijn, overvalt het ons letterlijk en we willen eigenlijk zo snel mogelijk weer weg. Oké,  ff doorbijten, wassen en zsm weer weg. Helaas is het weer omgeslagen en er vallen hoosbui en niet zo'n klein beetje ook. Afijn, nadat alles gewassen is en wij verplicht twee dagen daar moesten vertoeven, zijn we doorgereden, naar Coral bay. Hier zijn we ook al een paar keer geweest en ook hier is het erg veranderd, veel drukker dan normaal, mede ook door de vakantie.
Toch een leuke campsite gevonden en om de tijd te overbruggen tot dat we de familie weer terug zien.
We zien elkander op een campsite in Exmouth en twee dagen later Is het dan ook zo ver, erg fijn ze weer te zien.

We plannen voor de aankomende dagen wat we willen doen met z'n zessen, en vooral dat we de rust willen en als het kan vrij willen kamperen, als het mogelijk is.
Een bushcamp is toch wel heel erg leuk, zonder al teveel luxe of geen luxe, s'avonds je eten klaarmaken op een kampvuur en genieten van een ondergaande zon of in de zee of aan de horizon. En vooral met niemand om je heen, dan je beste vrienden.