Alice Springs en Uluru

Alice Springs, op weg naar Uluru.

Eingelijk doen we niet veel in Alice, we hebben wat permits, toestemmingen nodig, op papier, om door Aboriginal land te mogen rijden. Maar dat moet je wel op officiële kantoren regelen.
Het was even zoeken naar de kantoren, maar gelukkig allemaal kunnen regelen.
We zijn naar een camping gaan zoeken, die we eigenlijk zo gevonden hadden. Geïnstalleerd en Els heeft er een wasje gedaan en een lijstje gemaakt om de boodschappen te halen voor de aankomende dagen.
We vonden het erg warm, zo'n stadse warmte, die meteen alle energie uit je slurpt.
De rit naar Alice Springs, was lang en warm, dus we wilden eigenlijk na het eten vroeg naar bed.
Maar de hitte nam maar heel langzaam af en toen we alsnog naar bed gingen was het nog 24gr.
We kennen in Nederland deze warmte haast niet meer, zo'n "alles is te veel", warmte, waar je sloom en apathisch van gaat reageren. Ook wij hadden er erg veel last van, nee, geef dan maar de warmte en de hitte van de bergen, waar je wel wandelingen en dingen kan ondernemen. Toch maar proberen te slapen en na veel gedraai en af en toe wat tegenelkaar zeggen, vielen we alsnog in slaap.

De volgende ochtend vroeg opgestaan,  zoals eigenlijk nu elke morgen , we beginnen er zowaar aan te wennen.
De rit die we gaan rijden is naar Kings Canyon, zo'n 450 kilometer, het woord zegt het al eigenlijk, een Canyon,  kloof, waar je in en op kan lopen, wij kozen voor het laatste en we moeten eerlijk zeggen, wat een ongelovelijk mooie trip.
Het eerste stuk was vrij stijl en we moesten meerdere malen stoppen om op adem te komen. Nou weten we van ons zelf dat we niet zo'n allerbeste conditie hebben, wat klimmen betreft, maar dit keer lieten we ons opjagen door een groep mensen die net iets later dan ons gestart waren, fout, beginners fout nummer 1, altijd je eigen tempo bepalen en kleine stapjes en de makkelijkste weg kiezen. Niet dus, "grote stappen, snel boven" en dan moet je het vanzelf bekopen, na twintig stappen, helemaal stuk en op apegapen, beetje asgrauw en niets meer kunnen zeggen. Al gauw de fout ingezien en na een lange pauze, opnieuw gestart waar we gestrand waren. En idd, stukken beter, zelfs nog kunnen genieten van wat we onderweg allemaal tegen kwamen. En wat we zagen was erg mooi en indrukwekkend. Eenmaal op de rand was het een stuk makkelijker, maar wat een fantastische mooie vergezichten en kleuren en vormen.
Om elk hoekje was er wel weer wat nieuws te zien, we hebben erg genoten van deze trip.
Omdat we ook deze trip gelukkig vroeg zijn begonnen en best wel wat inspanning heeft gekost en de temp. gedurende de dag steeds meer richting 39gr. loopt, besluiten we om de rest van de dag bij het zwembad door te brengen, even lekker ontspannen. Verder die dag niet zoveel gedaan, dan alle zakelijke en financiële dingetjes controleren, uitrusten en de aankomende dagen doornemen.
We zijn daarna doorgereden naar Yarala, vlakbij Uluru, om eindelijk de rots te zien waarover zoveel geschreven, gezegd en gesproken is. Waar ook zoveel foto's van gemaakt zijn en zoveel verhalen en mythen de ronde over doen. We zijn er nieuwsgierig en hebben er erg veel zin in.
 
Uluru.

In èèn woord, geweldig, wat een gigantische indrukwekkende, tja, wat is het, rots, berg, monoliet,  het oversteigd idd onze verwachtingen, hij is groots, in kleur, omvang en is uniek, nadat we de uitleg gehoord hadden van een gids, die over de achtergronden uitleg gaf aan een groep toeristen, bleek dat het net als bij een ijsberg, maar het topje is wat boven de grond steekt en het daadwerkelijk vele kilometers onder de grond door gaat, zelfs naar de Olga's en Mt. Conner heel indrukwekkend om dit te horen.
We waren zeer verrast dit te horen. We hebben een paar uurtjes rond deze berg vertoefd en de ooohhh's en de aaahhh's en op sommige plekken, de stilte, zèèr indrukwekkend. Vooral het plekje waar we verrast werden door een heel serene stilte met uitzicht op een watertje, libelles en een oase van groen. Erg mooi en......... stil. Dit gaan we niet snel vergeten. Ook de sunset en sunrise zijn erg overweldigend.
's Avonds hebben we nog een tour geboekt, om, voor dat het donker zou worden, een licht show te zien van een kunstenaar, die honderdduizenden lichtjes. "Field Of Light", alleen te zien van 1 april tot 31 maart, lucky us!!!
Rond half zeven 's avonds werden we opgehaald en een drie kwartier later werden vlakbij het veld met de lichtjes afgezet, ontvangen met champagne en hapjes, meerdere glazen champagne en meerdere hapjes, die hapjes zijn een verhaal apart, maar daar later wat meer over. Het begon  al aardig te schemeren, dat was dan ook wel nodig, want toen de zon verdween achter de horizon, begon voor onze ogen een niet te vergeten schouwspel van honderdduizenden lichtjes die steeds heel langzaam, van kleur veranderden, ongelooflijk mooi en dan die stilte en wederom alleen maar de aaahhh's en ooohhh's. We mochten zelfs in het veld lopen, natuurlijk niet de lichtjes aanraken (moet je juist tegen Els je zeggen). Maar wat een fantastische mooie dagafsluiting.
Lichtelijk beneveld door alle champagne werden we met de touringcar terug gebracht, helemaal onder de indruk.
Even nogal over de hapjes die rijkelijk werden geserveerd, net als de champagne, het waren een soort hours d'euvres van Australische producten die ik nog nooit gegeten had, geroosterd kangeroe vlees, krokodil in een soort roerei achtig iets, garnalen en nog iets anders...Heerlijk, over heerlijk, veel van genomen en daar had ik de komende dagen erg veel last van. Om het uur was het toilet, mijn grote vriend, verdere details bespaar ik jullie maar. Èèn voordeel, als je af wilt vallen, neem krokodil  of kangeroe,  meteen resultaat.
En wie had nergens last van? ........Nooit meer raden.

Op naar de Great Central Road, van Yulara, via Warakurna en Warburton naar Laverton, waar deze road eindigd.