1ste kennismaking met Tasmanië

Tasmanië 18-01-2012

Net aangekomen op een camping plaats  in Coles Bay. 
"Coles Bay", één van de vele schiereilanden die Tasmanië rijk is.
We staan op een "Big Four" camping, daar we het hoognodige aan huishoudelijke activiteiten moeten doen, zoals de was en ff wat rust in het gereis. Vandaag, al met al, zo'n kleine 300 km gereden.

Maar goed, we zijn vertrokken bij Ed en Co, ze heeft ons naar het vliegveld gebracht en is daarna meteen door gereden, daar het op de binnenlandse vluchten ontzettend druk is en je niet ff uitgebreid afscheid kunt nemen.
Mensen vliegen daar af en aan om op hun bestemming te komen binnen Australië, dan pas besef je weer dat dit land "iets", groter is dan Nederland.
Trouwens, we zien haar en de Fam. Negus op de terug weg gelukkig ook nog.
Maar dat duurt nog zo lang!!! 
De vlucht naar Melbourne verloopt voorspoedig en het duurt zo'n 4 uur voordat we landen op de luchthaven van Melbourne. Wat mij wel opviel, is dat de bemanning, en met name de stewards en de stewardessen, een leeftijd hebben die overeenkomt met de gemiddelde leeftijd die je in Nederland aantreft waar je normaal, met respect, "pensionada's zou verwachten. De dames, hebben bijna allemaal een "paars/blauwe", gloed die straalt om hun hoofd. Ws afkomstig van de haar spoeling die ze "free", krijgen van de Quantas vlietuig maatschappij. Hebben ook allemaal een hoog gradig, "oma", aardigheids gevoel, dat bij je komt op wellen, als ze je wat aanbieden waar je bijna geen nee op kunt zeggen. Erg aandoenlijk allemaal, afijn er zal wel een soort regeling zijn, waar door deze categorie toch bij het arbeids proces betrokken blijven. 

Vier uur en twee filmpjes later, stonden we op Melbourne airport, liepen we naar de gate waar ons vliegtuig naar Hobart, (Tasmanië) zou vertrekken. We waren ruimschoots op tijd, het vliegtuig stond nog niet eens op de borden. Best wel vermoeid en met voor mij, hele dikke opgezette onderbenen en voeten, namen we plaats op de stoelen bij de incheck balie. Twee uur later en nog geradbraakter dan we al waren, konden we instappen. In vijf en vijftig minuten tijd, (zolang duurde de vlucht), kregen we uitleg over hoe je veilig en snel het vliegtuig kon verlaten bij evt. calamiteiten, een versnapering, een drankje, nog een drankje, evt. een maaltijd aangeboden. Het vlucht personeel werkte zich het apenlazerus en 10x in het rond om alles af te krijgen. Kreeg ook beetje het idee, dat op het laatst de overgebleven rotzooi gewoon in een kar werd gesmeten, ze kwamen gewoon tijd te kort. Terwijl de piloot erg vriendelijk verzocht om weer plaats te nemen, daar we de landing in gingen zetten. 
Ach, ieder z'n vak zou ik zeggen, ze waren ook niet echt blij.

Hobart airport, aangekomen dus in Tasmanië, heel lang naar uitgekeken en daar staan we dan, we kijken elkaar aan en  zeggen niets, we onderdrukken een weeïg gevoel en halen een keer diep adem, lopen met onze bagage naar de uitgang en gaan op zoek naar een taxi, die ons vervolgens brengt, naar het adres, waar we de campervan, konden ophalen. Ongeveer 20 min. later staan we op het opgegeven adres, je raad het al, juist ja......alles behalve.......de camper en überhaupt  iemand die ons kan helpen. Een gesloten hek en daarvoor een campervan uit het jaar kruik waarmee ik zelfs niet mee op de weg durf. Gelukkig stond naast het gesloten hek een banden bedrijf waar een alleraardigste man ons meteen hielp, hij belde voor ons het nummer van het verhuur bedrijf, regelde een kampeer plek op een plaats waar zijn neef heeft gestaan, aan het meer. ("Treasure island", inderdaad schat eiland, vlak aan het water en een wonder mooi uitzicht.) Nog even met die man staan praten, bleken zijn ouders of zoiets, uit Nederland af te stammen, " Postma", was zijn achternaam, hoe Nederlands kan je het hebben. Hij gaf ons zijn kaartje en privé telefoon nummer en drukte ons op het hart, dat wij hem altijd konden bellen als er wat was en volgens mij meende hij het echt, met z'n grote handen en een brede glimlach nam hij van ons afscheid en verzekerde hij ons dat alles goed zou komen. 

En dat is ook zo gegaan, 10 min. later kwam er een Mw. aangereden, nog net geen krul spelden in, die ons breed lachend, met toegestoken hand, ons verwelkomde en zich verontschuldigde voor de mis communicatie, daar ze dacht dat wij pas om 12:00 uur aanwezig zouden zijn. Goed, we moesten nog wat papieren rompslomp regelen en ik dacht dat we naar haar kantoor/depot zouden gaan om de camper te halen. Niets van dat al, ze liep naar haar station wagen, deed de achterklep open, waar ik tot mijn verbazing een mobiel pin app. zag en zo'n, uit de zeventiger jaren doorslag app. die je heen en weer moet halen om een afdruk te maken van je credit kaart, hallo het is 2012!! Maar, het werkt, nu nog de camper, ze vertelde ondertussen honderd uit en ondertussen zag ik vanuit m'n ooghoek een campervan aankomen rijden. Een man, alla "malle pietje" , stapte uit en Mw. krulspeld vertelde ons dat het deze auto was, trots vertelde ze dat deze al zeker 500.000 km had gelopen!!!
Oké, slik en nog eens slik, goed, ik moest wel elke dag het olie pijl controleren en "malle pietje" had er vast een olie drum bij geleverd??? Er werd ook nog met nadruk tegen ons gezegd, dat 't, bij het starten, wel eens een beetje kon roken en dat we daar niet van op moesten kijken, "no worries". Oké....ik heb  nogmaals geprobeerd om het brok, dat in, mijn inmiddels verdroogde keel,  door te slikken, daar mijn mond nog steeds open stond van verbazing. Maar we zijn in voor een avontuur, Mw. Krulspeld, (ze heet eigenlijk Debbie), is ook zo aardig en nadat we afscheid hadden genomen van Malle Pietje en Mw. Krulspeld, zijn we zelf, (de auto hebben we ff laten staan), Hobart stad ingetrokken.

Er zou die dag een markt zijn, "Salamanca market", waar het heel erg gezellig zou zijn daar veel van de locales hun waren aan zouden bieden. Heel erg gezellig zelfs, je kan het zo gek niet bedenken, of het was wel te koop. Daarbij speelde ook het fantastische weer een belangrijke rol. Maar eigenlijk was de koek voor ons op en nadat we nog een klein drankje hadden genuttigd, zijn we we, (met angst en beven), met de camper naar het idd idyllische plekje vertrokken. Aangezien we bij Co en Ed een paar maal in hun auto hadden gereden, was het links rijden verder geen probleem. Na ong. 15 min rijden waren we aangekomen en hebben eigenlijk niet zoveel meer gedaan dan ons geïnstalleerd en nadat we elkander met rood doorlopen ogen aankeken, zijn we vroeg, voor het eerst weer in "onze", camper hut, in slaap gevallen. 

Een dikke glimlach van ons beiden.
(deel twee volgt)....
Ook de daarbij behorende foto's komen zo snel mogelijk.

 Liefs E&E